Árið 2008

Verstu kaup ársins voru Hómer ástargaukur.
Mesta skömm ársins var þegar ég þurfti að fara þrjár ferðir eftir vegabréfi sonarins og missti stjórn á mér í afgreiðslu opinberrar stofnunar.
Vanræksla ársins var að þvo bílinn bara einu sinni.
Aumingjaskapur ársins var að fara ekki í löngu tímabært dómsmál við nágrannann útaf sitkagreninu sem gnæfir yfir lóðina mína.
Veikindi ársins voru þursabit.
Mesti viðbjóður ársins var franski kálfshausinn.
Dónaskap ársins í minn garð sýndi kassastelpan sendi sms um leið og hún skannaði nýlenduvörurnar sem ég var að kaupa.
Klaufalegast á árinu var þegar týnda yfirhöfnin mín reyndist hanga á snaga í fatahenginu.
Hræddust var ég á árinu sem leiðbeinandi í æfingaakstri.
Mesta leti ársins er að taka bilaða lyftu upp á 3. hæð.
Vonbrigði ársins voru að Reykjavíkurborg skyldi láta Vöku taka bifreið sonarins, þó hún stæði um stundarsakir númerslaus á hlaðinu.
Niðurlæging ársins var að fá ekki svar við margítrekuðu kvörtunarbréfi til Reykjavíkurborgar vegna ofangreinds atviks.
Hræðilegasta hljóð ársins heyrðist þegar maður skrapaði rúðugler með málmsköfu, hvar ég sat fyrir innan við fimmta mann.
Blóm ársins voru túlipanarnir sem blómstruðu fagurlega síðasta vor, þó ég hafi fengið versta þursabit ævinnar við að grafa þá niður.